Były dwór został zakupiony przez braci Preibischów, którzy całkowicie go przebudowali. W 1904 roku powstał tu znacznie większy budynek o pierwotnym numerze 1 – połowę zajmowały mieszkania dla pracowników fabryki, a w drugiej połowie zbudowano salę z bogatą dekoracją stiukową, podarowaną lokalnemu klubowi gimnastycznemu. W poprzednim reżimie obiekt został znacznie zniszczony, ale później gmina kosztownie go odrestaurowała. Od 2005 roku mieści się tu dom seniora.

Zdjęcie z archiwum Rudiego Jarische – po prawej stronie budynek piekarni

Łąka przed budynkiem nr 1 była wykorzystywana do ćwiczeń przez klub gimnastyczny. W święto św. Anny, patronki tutejszego kościoła, na łące nie zabrakło karuzeli. Dzisiaj widok na szkołę zasłania budynek dawnej spółdzielni, obecnie sklepu gminnego.

Ciekawostka:

Według opowieści niemieckich mieszkańców Dzieciarowa sala z wysokimi sufitami była wykorzystywana podczas II wojny światowej do suszenia spadochronów i ich ewentualnych napraw.

W czasach poprzedniego reżimu bogate sztukaterie sali zostały całkowicie zniszczone – w ich usuwaniu musieli uczestniczyć również lokalni mieszkańcy, często dosłownie ze łzami w oczach. Dekoracje były wówczas najwyraźniej uważane za „burżuazyjny relikt”. W budynku zamiast mieszkań powstało kino, które cieszyło się dużą popularnością wśród mieszkańców.

Niedaleko budynku do dziś znajduje się mały staw ukryty w bujnej roślinności. Należał on niegdyś do gospody Jommricha, która stała na wiejskim placu. Budynek nr 1 miał rozległe piwnice, więc zimą z stawu wycinano kry lodowe, które przenoszono do dużych piwnic. W czasach przed wynalezieniem lodówek i zamrażarek w ten sposób przechowywano żywność.